Γράφει ο Ξενοφώντας Κανελλόπουλος
Όπως και τα προηγούμενα χρόνια, έτσι κι αυτό το καλοκαίρι βιώνουμε την λαίλαπα των πυρκαγιών που ξεσπούν σε όλη την χώρα. Το γεγονός αυτό είναι άκρως αφύσικο και παράλογο.
Ο ρυθμός εκδήλωσης πυρκαγιών είναι ξέφρενος και αυξάνεται χρόνο με τον χρόνο ειδικά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Οι φωτιές ανήλθαν 52 το τελευταίο εικοσιτετράωρο σε αγροτοδασικές περιοχές, εκ των οποίων οι 46 αντιμετωπίστηκαν άμεσα, στο αρχικό τους στάδιο. Ενώ η Εύβοια καίγεται ξανά και καταστρέφεται. Είναι ένας πόλεμος στη χώρα που αντιμετωπίζεται με έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού και απαρχαιωμένα μέσα πυρόσβεσης. Η χώρα δέχεται χτυπήματα που την πληγώνουν τις περισσότερες φορές ανεπανόρθωτα.
Η αλήθεια είναι ότι δόθηκαν στην πυροσβεστική κάποιοι μηχανισμοί παρακολούθησης και μέσα έγκαιρης προειδοποίησης οι οποίοι συμβάλλουν στην γρήγορη αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Οι δυνάμεις πυρόσβεσης μάχονται με όλες τους τις δυνάμεις, όποιες τους έχουν δοθεί, αλλά καταπολεμούν τα συμπτώματα. Και τα συμπτώματα όσο και σκληρά και να καταπολεμούνται τόσο αυτά πληθαίνουν.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρείται πλέον επιτυχία ότι σε κάποια πυρκαγιά δεν καίγονται σπίτια, επιχειρήσεις ή άνθρωποι και αυτό να αναφέρεται από τα μέσα για να διασκεδάζουν τις εντυπώσεις για την καταστροφή που συντελείται στη χώρα.
Ουδέποτε η πολιτική ηγεσία ερεύνησε, ξεσκέπασε, καταπολέμησε το αίτιο ή τα αίτια, όποια και αν είναι αυτά, για να ελαττώσει και στο τέλος να εξαλείψει την κατα κόρον καταστροφή. Δεν άσκησε ποτέ σοβαρη εθνική πολιτικη στο πρόβλημα.
Αφήνει το αίτιο ή τους αίτιους να δρουν ανενόχλητοι και το πρόβλημα των πυρκαγιών αγγίζει πλέον θέματα εθνικής ασφάλειας, με αφύλακτα σύνορα και καίριες περιοχές ευάλωτες σε κακόβουλες ενέργειες (βλ. Έβρος). Τα χτυπήματα γίνονται χειρότερα και συνεχίζουν μέχρι να ολοκληρώσουν το “πράσινο” πρόγραμμά αλλοίωσης την φυσιολογικής μορφής της χώρας μας και της υποβάθμισή της, με τεράστια ασέβεια προς τον άνθρωπο,και το περιβάλλον του, περιορίζοντας τη νομοτελειακή σχέση του με τη φύση.
Που οφείλεται αυτή η αποτυχία όλου του πολιτικού προσωπικού, και όλων των κομμάτων να ενεργοποιήσουν την δύναμη του κράτους προς την ολοκληρωτική λύση του προβλήματος; Το κράτος σε μία χώρα είναι πανίσχυρο σε όλα τα επίπεδα, με όλα τα μέσα στην διάθεσή του και δεν δικαιολογείται η αδυναμία που δείχνει στην επίλυση οποιουδήποτε προβλήματος. Εκτός και αν έχει πουληθεί και προδοθεί από τους “αντιπροσώπους” του λαού σε κάθε είδους εσωτερικές και εξωτερικές δυνάμεις, με το αζημίωτο βεβαίως.
Είναι ανικανότητα; Είναι αδιαφορία; Ή μήπως όλοι τους κοιτάνε μόνο την ιδιοτέλεια και το βόλεμά τους και είναι υποταγμένοι σε κέντρα που επιβάλλουν τους σχεδιασμούς τους για την στυγνή εκμετάλλευση της χώρας μη διστάζοντας μπροστά σε οποιεσδήποτε εγκληματικές συνέπειες.
Η αλήθεια είναι ότι δεν αισθάνθηκαν και δεν αισθάνονται την “Δαμόκλεια σπάθη” του ελέγχου και της συμμετοχής των ενωμένων πολιτών στην διακυβέρνηση.
Είναι ανάγκη πλέον αυτό να γίνει και δεν πρέπει να καθυστερήσει ούτε μέρα.
