Γράφει η Λαμπρινή Νάκου
Τα τελευταία έτη παρατηρήθηκε ένα φαινόμενο το οποίο αναφέρεται στη ¨παραίτηση¨ των εργαζομένων από την εργασία τους και για το λόγο αυτό οι επιστήμονες το ονόμασαν σιωπηλή παραίτηση (quiet quitting).
Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα φαινόμενο κατά το οποίο οι εργαζόμενοι συνειδητά αποφασίζουν να περιορίσουν τη προσπάθεια που καταβάλλουν στην εργασία τους. Σύμφωνα με την έκθεση State of the Global Workplace Report που διεξήχθη το 2023, 6 στους 10 εργαζόμενους διεθνώς, επιλέγουν να εκτελούν τα απολύτως απαραίτητα, να μη λαμβάνουν πρωτοβουλίες, να έχουν παθητική στάση, να αποστασιοποιούνται, να μειώνουν τη παραγωγή τους και γενικότερα να ¨παραιτούνται¨ από κάθε είδους προσπάθεια επαγγελματικής εξέλιξης και ανέλιξης. Παράλληλα το 44% των εργαζομένων δήλωσε ότι βιώνει έντονο άγχος εξαιτίας της εργασίας ενώ το 51% αναζητά παράλληλα νέα εργασία.
Αν και το παραπάνω φαινόμενο δεν είναι πρωτόγνωρο, τα τελευταία έτη έχει απασχολήσει όλο το κόσμο και φυσικά δεν θα έλλειπε η χώρα μας από αυτό.
Στη χώρα μας ένα μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων ζώντας στα όρια της φτώχειας, αφήνουν αρκετά στη μοίρα τους. Από τη μια η κυβέρνηση καυχιέται για την αύξηση των μισθών ασκώντας πολιτική των επιδομάτων και από την άλλη οι Έλληνες μοχθούν καθημερινά να ζήσουν θυσιάζοντας πολλές ώρες από τη προσωπική τους ζωή και τη προβλεπόμενη ξεκούραση σε ένα μοντέλο οικονομίας που τελικά δεν αποδίδει, αφού όλα δείχνουν ότι όσο και να εργαστούν, όσο και να μοχθήσουν δεν ζουν τη ζωή που θέλουν και τους αρμόζει.
Έχουν φτάσει στο σημείο να ¨παραιτούνται¨ από την εργασία τους, να ¨παραιτούνται¨ από την ίδια τους της τη ζωή διότι το βαθύτερο συμπέρασμα που βγαίνει από όλα τα παραπάνω είναι η ψυχολογική κατάπτωση που συμβαίνει. Σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, η χώρα μας βρέθηκε στη κορυφή της λίστας, αφού σημείωσε ρεκόρ τόσο σε αναφορές άγχους όσο και κατάθλιψης. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την φύση και τη φυσιολογία του Έλληνα μιας και για πάρα πολλά χρόνια βρισκόμασταν σε πλεονεκτική θέση όσον αφορά το θέμα ψυχολογίας και είμασταν υπερήφανοι για αυτό! Τι έγινε όμως και άλλαξε όλο αυτό; Γιατί ζούμε σε μια μόνιμη απειλή της ψυχικής μας υγείας και του ανοσοποιητικού μας συστήματος;
Δικαίως η εργασία αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της ζωής μας. Παλαιότερα ζούσαμε για να δουλεύουμε και να δημιουργούμε και σήμερα φτάσαμε να δουλεύουμε για να επιβιώσουμε. Η εργασία μετατράπηκε σε δουλεία και δυστυχώς πολλοί άνθρωποι δεν εργάζονται στο τομέα που θα επιθυμούσαν ή που έχουν κλίση και απλά βρίσκουν μια δουλειά για τα οικονομικά οφέλη και ασφυκτιούν μέσα σε αυτή.
Σε μια πραγματική πολιτεία θα πρέπει να δίνεται η δυνατότητα και η ισότητα στον κάθε άνθρωπο να εκτελεί αυτό που επιθυμεί και αυτό που έχει την ικανότητα να δημιουργήσει τη ζωή που ονειρεύεται. Να εργάζεται σε τομείς που θέλει και εκεί που έχει ταλέντο. Να μη του επιβάλλει κανείς και τίποτα το πως θα εξελιχθεί. Να νιώθει ασφάλεια μέσα στην εργασία του και να εμπνέεται από αυτή. Όλα τα παραπάνω μπορούν να συμβούν σε μια πολιτεία που μόνο ο Πολιτικός Φορέας ¨ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ¨ έχει οραματιστεί και έχει υπογράψει να συμβεί. Μήπως ήρθε η στιγμή η ¨σιωπηρή παραίτηση¨ να μετατραπεί σε δικαιότερη αξιολόγηση όσων μας κυβερνούν και νομοθετούν “για το καλό μας”, πριν μετατραπεί σε ¨ηχηρή παραίτηση¨ από την ίδια τη ζωή μας;
