Γράφει η Λαμπρινή Νάκου
Παρακολουθώντας την επίσημη σελίδα του ΕΟΔΥ και τις εβδομαδιαίες εκθέσεις επιδημιολογικής επιτήρησης των αναπνευστικών λοιμώξεων αντιλαμβανόμαστε ότι παρότι οι περιορισμοί και τα μέτρα για τον COVID-19 έχουν περιοριστεί κατά πολύ, ο φόβος για την επανεμφάνιση του, για την εμφάνιση νέων μεταλλάξεων του αλλά και νέων πανδημιών είναι εμφανής.
Φρόντισαν για αυτό βέβαια οι κυβερνήσεις και οι οργανισμοί υγείας. Γιατί κανείς μας δε ξεχνά πόσο φόβο προξένησαν ειδικά μέσω των ΜΜΕ στους ανθρώπους, χρησιμοποιώντας το φόβο είτε ως εργαλείο ελέγχου είτε σαν εργαλείο συμμόρφωσης. Ο βομβαρδισμός ειδήσεων για νέες πανδημίες από τα ΜΜΕ συνεχίζει να προκαλεί πανικό, έντονη ανησυχία και μόνιμο άγχος σε όλο το κόσμο. Εξάλλου μια κοινωνία που φοβάται είναι πιο εύκολο να δεχθεί κρατικές παρεμβάσεις χωρίς πολλές αντιδράσεις. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά αυτοί που έχουν την εξουσία και εκεί βρίσκουν χώρο να εισχωρούν στη ψυχική και σωματική υγεία των ανθρώπων.
Ο COVID-19 όμως δεν ήταν απλώς μια πανδημία, αλλά ένα παγκόσμιο γεγονός που διαμόρφωσε τον 21ο αιώνα, αφήνοντας μόνιμα σημάδια στη κοινωνία και την οικονομία. Κλόνισε τη ζωή των ανθρώπων, επηρεάζοντας κάθε πτυχή της καθημερινότητας και οι επιπτώσεις του ήταν βαθιές και μακροχρόνιες.
Ας δούμε όμως τι έπραξαν και πως χειρίστηκαν τη κατάσταση, η Ελληνική κυβέρνηση και οι θεσμοί. Αδιαμφισβήτητα η Ελλάδα είχε από τα αυστηρότερα lockdowns στην Ευρώπη. Το Ελληνικό κράτος, κυβέρνηση και όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα ακολούθησαν μια πολιτική φόβου και αυστηρών μέτρων με απαρχή την 27 Φεβρουαρίου 2020, τη στιγμή που η χώρα μας μετρούσε μόλις 3 επιβεβαιωμένα κρούσματα.
Από τη πρώτη στιγμή δημιούργησαν στο κόσμο κλίμα πανικού και τρομοκρατίας. Τα ΜΜΕ και οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι επικεντρώθηκαν σε δραματικούς αριθμούς θανάτων και κρουσμάτων, χωρίς όμως να δίνουν τη πλήρη εικόνα (π.χ ηλικίες, υποκείμενα νοσήματα κτλ). Τα εκφοβιστικά μηνύματα δεν σταματούσαν. Τα μέτρα και οι οδηγίες προστασίας άλλαζαν συνεχώς δημιουργώντας σύγχυση και αμφιβολίες.
Με την εμφάνιση δε των εμβολίων εμφανίστηκε και το χάος. Ο εκβιασμός των πολιτών ήταν καθημερινός. Ο εμβολιασμός έγινε υποχρεωτικός για κάποιες επαγγελματικές ομάδες (υγειονομικοί, εκπαιδευτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι) και όσοι δεν δέχτηκαν να εμβολιαστούν αντιμετώπισαν απολύσεις, αναστολές εργασίας, περιορισμούς στις μετακινήσεις και στη πρόσβαση σε υπηρεσίες. Οι έχοντας εμβολιαστεί έπαιρναν το ”πράσινο πάσο” και οι μη εμβολιασμένοι αποκλείστηκαν από κοινωνικές και επαγγελματικές δραστηριότητες.
Οι οικονομικές πιέσεις και οι απειλές είχαν τη τιμητική τους. Μεγάλος αριθμός μικρών ειδικά επιχειρήσεων έβαλαν λουκέτο. Χιλιάδες Έλληνες έμειναν άνεργοι. Ενώ οι ψηφιακοί κολοσσοί εκτοξεύτηκαν. Πολλοί πολίτες αναγκάστηκαν να εμβολιαστούν για να μη χάσουν την δουλειά τους, ανεξάρτητα από προσωπικές απόψεις και ανησυχίες. Πολλοί που δεν δέχτηκαν τον εμβολιασμό στιγματίστηκαν και χαρακτηρίστηκαν “ψεκασμένοι” και ανεύθυνοι.
Τέθηκε σε κίνδυνο η ασφάλεια της χώρας αφού έσπειραν τη διχόνοια και το ρατσισμό στον Ελληνικό κοινωνικό ιστό. Με την επιβολή του εμβολιασμού και των μέτρων που πήραν καταπατήθηκαν βασικά θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και συνταγματικές ελευθερίες, χωρίς να υπάρχουν δεδομένα για τη σύσταση των εμβολίων αυτών, χωρίς να γνωρίζουν την αποτελεσματικότητα τους και τις παρενέργειες που αυτά θα επέφεραν στο κάθε οργανισμό.
Να μη πούμε για την επιβολή προστίμων γιατί πραγματικά εκεί η λογική μας πάει περίπατο. Ολόκληρο το πολιτικό καθεστώς και ενώ δεν υπήρχαν ακριβή δεδομένα επέβαλε τον εμβολιασμό με ότι αυτό συνεπάγεται από τα παραπάνω, μιας και όπως αποδεικνύεται η διαχείριση δεν έγινε με διαφάνεια και σεβασμό στα δικαιώματα των ανθρώπων, αλλά με γνώμονα την επιβολή και τον έλεγχο.
Από τα μεγαλύτερα παράδοξα της πανδημίας ήταν ότι εμείς οι ίδιοι οι πολίτες χρηματοδοτήσαμε (μέσω φόρων, δανεισμού και κρατικών ενισχύσεων) τα μέτρα που επιβλήθηκαν σε βάρος μας. Η οικονομική διαχείριση της κρίσης που δημιουργήθηκε από τη πανδημία οδήγησε σε τεράστιο χρέος, που τελικά θα το πληρώσουμε εμείς και οι επόμενες γενιές. Για να στηριχθεί όλο το αφήγημα της πανδημίας, το ελληνικό κράτος προχώρησε σε τεράστιο δανεισμό, για να μπορέσει να χρηματοδοτήσει τα μέτρα στήριξης (συνηθισμένη πολιτική). Το δημόσιο χρέος εκτοξεύθηκε, ξεπερνώντας το 200% του ΑΕΠ.
Στο σημείο αυτό κάνει την εμφάνιση του το ομόλογο της πανδημίας. Ένας τύπος κρατικού ομολόγου που εκδόθηκε από κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς για να χρηματοδοτήσουν τα έκτακτα μέτρα. Δόθηκαν επιδοτήσεις σε επιχειρήσεις και εργαζόμενους ασχέτως αν πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν άντεξαν και έκλεισαν. Μεγάλα ποσά κατευθύνθηκαν σε φιλικά προς τη κυβέρνηση, ΜΜΕ, οι πολυεθνικές και οι μεγάλες εταιρείες ωφελήθηκαν, τεράστια ποσά ξοδεύτηκαν σε εμβόλια τεστ και νοσοκομειακού εξοπλισμού χωρίς διαφάνεια ή με απευθείας αναθέσεις. Από την άλλη οι φαρμακευτικές εταιρείες είχαν νομική ασυλία για τις παρενέργειες των εμβολίων.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δανείστηκε από το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας 750 δισεκατομμύρια και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή το 2020 εξέδωσε το πρόγραμμα “SURE” για να βοηθήσει τα κράτη μέλη να χρηματοδοτήσουν τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης κατά τη πανδημία, μέσω ομολόγων με τελικό κόστος για την Ελλάδα 2,7 δισεκατομμύρια.
Τα ερωτήματα που μας βασανίζουν όμως είναι αρκετά, χρησιμοποιήθηκαν σωστά αυτά τα χρήματα που θα χρωστάμε για πολλά χρόνια ή εξυπηρετούν άλλους σκοπούς; Ήταν όλο αυτό αναπόφευκτο ή υπήρξε πολιτική εκμετάλλευσης της κρίσης; Ποιοι είναι αυτοί που έλαβαν αυτές τις αποφάσεις και κινήθηκαν κατά αυτό το τρόπο και ποιες ατζέντες εκτελούν έχοντας κάθε πρωθυπουργό εξαρτημένο ώστε να εκτελεί πιστά; Και τελικά γιατί εμείς οι πολίτες το ανεχόμαστε όλο αυτό με κίνδυνο όχι μόνο τη φτωχοποίηση της χώρας μας αλλά και με κίνδυνο της ίδιας μας της υγείας και της ζωής; Ποιος θα πληρώσει άραγε τον “λογαριασμό”;
