Γράφει ο Γιώργος Καπετανάκης
Η πρόσφατη ανακοίνωση του Υπουργείου Εξωτερικών καλωσορίζει την ομόφωνη υιοθέτηση του ψηφίσματος 2771 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, με το οποίο ανανεώθηκε η εντολή της Ειρηνευτικής Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών στη Κύπρο (UNFICYP) για ένα έτος.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας, μέσω του ψηφίσματος 2771, στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα επιβεβαιώνοντας εκ νέου τη στήριξη προς τις προσπάθειες του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών για την επανεκκίνηση των συνομιλιών, με στόχο την επίλυση του Κυπριακού Ζητήματος επί τη βάση μιας Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, όπως προβλέπεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Η Ελλάδα, ως μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας για τη διετία 2025-2026, σε σύμπνοια με τη Κυπριακή Δημοκρατία, κατέβαλε εργώδεις προσπάθειες κατά τη διεξαγωγή των διαπραγματεύσεων για την ανανέωση της εντολής της UNFICYP, της οποίας ο ρόλος αναγνωρίζεται ως καθοριστικός για την αποκλιμάκωση των εντάσεων και τη διατήρηση της ειρήνης και ασφάλειας.
Η επίλυση του Κυπριακού αποτελεί κορυφαία προτεραιότητα της Ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής. Προσβλέπουμε να συμβάλλουμε εποικοδομητικά στο διάλογο για μια Δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση του Κυπριακού στο πλαίσιο των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Διαβάσαμε ολόκληρο το ψήφισμα 2771 (2025) του Συμβουλίου Ασφάλειας προκειμένου να έχουμε ολοκληρωμένη άποψη ως πολίτες. Δεν μείναμε στην είδηση που μας μεταφέρουν τα συστημικά ΜΜΕ, τα οποία αρκέστηκαν σε μια απλή διατύπωση χωρίς περαιτέρω ανάλυση, που όφειλαν να πράξουν για ένα τόσο μεγάλο εθνικό θέμα. Όταν μάλιστα το Υπουργείο Εξωτερικών στην επίσημη ιστοσελίδα του δηλώνει ότι το Κυπριακό αποτελεί κορυφαία προτεραιότητα της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής.
Το ψήφισμα 2771 του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν μας λέει κάτι νέο, αλλά επαναβεβαιώνει όλα τα προηγούμενα σχετικά με το Κυπριακό ψηφίσματα. Υπενθυμίζει τη σημασία εξεύρεσης μιας βιώσιμης, συνολικής και δίκαιης λύσης του Κυπριακού, στη βάση μιας Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (Δ.Δ.Ο.) με πολιτική ισότητα όπως αυτή καθορίζεται από τα σχετικά του ψηφίσματα.
Η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία εμφανίζεται επίσημα για πρώτη φορά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το 1990. Ήταν το ψήφισμα του Σ.Α. του ΟΗΕ 649/1990 με εισηγητή την Μ. Βρετανία επί πρωθυπουργίας Μάργκαρετ Θάτσερ και εγκρίθηκε από τη Κυπριακή Δημοκρατία, επί προεδρίας Γιώργου Βασιλείου.
Το πρόσφατο ψήφισμα του Σ.Α. αναφέρεται μεν για λύση Δ.Δ.Ο., αλλά μας αφήνει ερωτηματικά ως προς τη τακτική που θα ακολουθηθεί. Υποδεικνύει και προς τις δύο εμπλεκόμενες πλευρές, να προσέλθουν στις διαπραγματεύσεις με «ανοιχτό πνεύμα, ευελιξία και διάθεση για συμβιβασμό για την εξεύρεση κοινού εδάφους», χωρίς όμως να καθορίζει την έννοια του κοινού εδάφους, δηλαδή τη «βάση» στην οποία θα διεξαχθούν οι απευθείας διαπραγματεύσεις.
Καλούνται η Κυπριακή και Τουρκοκυπριακή πλευρά να επιδείξουν «ευελιξία και να συμβιβαστούν επί κοινού εδάφους». Στο εν λόγω ψήφισμα 2771 του Σ.Α. του ΟΗΕ, βεβαίως αναφέρεται για Διζωνική Δικοινοτική ομοσπονδία αλλά φλερτάρει από τα συμφραζόμενα με τη συνομοσπονδία.
Τώρα αντιλαμβανόμαστε τι είδους συμβιβασμός πρόκειται να συμβεί και το βλέπουμε και από την έκθεση του Γ. Γραμματέα των Η.Ε. Αντόνιο Γκουτιέρες, ζητώντας από τις δύο πλευρές «να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ των θέσεων τους».
Είναι σκόπιμο για τη κατανόηση μας, να εξηγήσουμε τις έννοιες των λέξεων που πρωταγωνιστούν και αναφέρονται στο ψήφισμα, «ομοσπονδία» και «συνομοσπονδία». Σε ένα ομοσπονδιακό κράτος, ιδρύεται υπό μια κεντρική ομοσπονδιακή κυβέρνηση βάσει συνταγματικών διατάξεων, ενώ η συνομοσπονδία ιδρύεται με Διεθνή Συνθήκη, όπως π.χ. η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Τουρκία έχει γεωστρατηγικά συμφέροντα να βρίσκεται στη περιοχή, πρώτον από άποψης ενεργειακών αποθεμάτων και δεύτερον αποκτά πρόσβαση στην Ε.Ε. μέσω της Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου (ΤΔΒΚ), για αυτό επιμένει διακαώς σε ένα σχήμα συνομοσπονδίας.
Ο πρώην Υπουργός των Εξωτερικών της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου συναντήθηκε τυχαία στο διάδρομο των Η.Ε. με τον Κύπριο ομόλογό του Νίκο Χριστοδουλίδη. Ο διάλογος είναι αποκαλυπτικότατος. (Ιδίως στο 0,16 έως το 0,36 δευτερόλεπτο). Ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέει ο Τσαβούσογλου ότι, «έχω τα πρακτικά από τη τελευταία συνάντηση και συμφώνησε και ο πρόεδρος σου για συνομοσπονδία», μετά ο Νίκος Χριστοδουλίδης τον διακόπτει προφανώς για να μην πει περισσότερα που δεν έπρεπε, και συνεχίζει λέγοντας «τέλος πάντων, είναι εδώ τα μέσα ενημέρωσης».
Εδώ και μπρος στα μάτια μας, γίνεται μια προσπάθεια συγκάλυψης, μιας διπλω-ματίας, αθέατη από τους πολίτες, και υποτίθεται πως μας ενημερώνουν για όλα.
Ως σκεπτόμενοι πολίτες διερωτόμαστε, μήπως υπάρχουν μυστικές δεσμεύσεις που υποχρεώνουν τα κόμματα να μένουν αγκιστρωμένα στις ίδιες πολιτικές θέσεις για 50 χρόνια; Και μας υπόσχονται τη συνέχιση της υπάρχουσας πολιτικής ως τη πλήρη δικαίωση, ποιας πολιτικής; της στείρας πολιτικής, που δεν οδηγεί σε κανένα απολύτως αποτέλεσμα;
Γιατί συζητάμε ακόμα για ομοσπονδία και συνομοσπονδία; Γιατί δεν βάζουν και τρίτο θέμα, αυτό της αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων; Για τον απλούστατο λόγο ότι, από τα δύο θέματα που είναι προς διαπραγμάτευση θα καταλήξουν στο ένα κάνοντάς το πράξη, και εμείς θα είμαστε ευχαριστημένοι και τα κόμματα θα είναι νικητές. Γελάνε και οι πέτρες με μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στη Κύπρο έγινε εισβολή από τη Τουρκία και τώρα συζητάμε επί ίσοις όροις με τους Τούρκους για το βόρειο τμήμα της Κύπρου που είναι υπό τη κατοχή της Τουρκίας.
Πως επιτρέψαμε να συμβεί κάτι τέτοιο; Και συνεχίζουμε να βγάζουμε κυβερνήσεις για να μας κυβερνούν. Η κρίση δική σας.
Μας ζητούν να μοιράσουμε τη Γη μας, τη τεράστια ιστορία μας, το πλούτο μας, τα εδάφη μας, τη συνείδηση μας. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ.
Πάσχουμε από πραγματική Εξωτερική Πολιτική και βρήκαν ευκαιρία οι προδοσίες να κάνουν πάρτι.
Η Κύπρος είναι Ελλάδα. Δεν υπάρχει υπό καμία έννοια τουρκικό τμήμα. Το κατεχόμενο που υπάρχει σήμερα, είναι προϊόν προδοσίας.
Με μια εγκληματική σιωπή της αλήθειας και του Δίκαιου, συνεχίζεται ακόμα και σήμερα έπειτα από 50 χρόνια η ομηρία των εδαφών της μεγαλονήσου. Με τις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου να συναινούν με διπλωματικό τρόπο παίρνοντας θέση ώστε η συρρίκνωση του Ελληνισμού να είναι ως τις μέρες μας, μια ωμή πραγματικότητα.
Η Εξωτερική Πολιτική της Ελλάδος είναι ανύπαρκτη, και αυτό καθορίζεται από τα αποτελέσματα που παράγει. Το μοναδικό θέμα που θα έπρεπε να απασχολεί το Υπουργείο Εξωτερικών των κυβερνήσεων Ελλάδος και Κύπρου είναι, να επιστρέψει η Κύπρος στη κατάσταση πριν το 1974, απαλλαγμένη από κάθε κηδεμονία.
Μια πραγματική Εξωτερική Πολιτική είναι αυστηρή γιατί είναι απόλυτη. Η Ελλάδα δεν θα ζητήσει τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από τα Δίκαια της και τα δικαιώματα της και αυτό δεν πρέπει να ενοχλεί κανέναν.
