Γράφει ο Κυριάκος Λιακούλης
Το κυριότερο θέμα που απασχολεί τελευταίως τους σύγχρονους μελετητές γλωσσών, έχει να κάνει με τον τρόπο γραφής των αρχαίων Ελλήνων. Κι αυτό γιατί σύμφωνα με τα ευρήματα αρχαίων ελληνικών επιγραφών, διαπίστωσαν ότι οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν για τη γραφή τους κεφαλαία γράμματα χωρίς κενά ανάμεσα στις λέξεις και χωρίς αυτές να τονίζονται. Έτσι το κείμενο ήταν ενιαίο και ο εγκέφαλος το εκλάμβανε και το επεξεργαζόταν ως ένα αρχείο, οπότε είτε το υιοθετούσε είτε το απέρριπτε. Με αυτόν το τρόπο βελτιώνονταν η νόηση και η μνήμη. Ο γραπτός λόγος άλλωστε δεν διαφέρει από τον προφορικό. Γράφουμε όπως ακριβώς σκεφτόμαστε, ή όπως μιλάμε, χωρίς κενά.
Αν δηλαδή δοκιμάσουμε να μιλήσουμε με διακοπή μετά από κάθε λέξη, θα δούμε ότι ο λόγος μας θα ακούγεται περίεργα, σε σημείο που αυτός που μας ακούει να δυσκολεύεται να καταλάβει τι ακριβώς λέμε και αυτό που θα συγκρατήσει βέβαια, θα είναι η τελευταία λέξη που θα πούμε. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον εγκέφαλό μας όταν γράφουμε με κενά ανάμεσα στις λέξεις. Άρα ο τρόπος γραφής, είναι άμεσα συνδεδεμένος τόσο με τον νου μας όσο και με τον εγκέφαλό μας. Διότι, εν αρχή ήν ο λόγος. Λόγος ίσον νους. Γραφή, ίσον αποτύπωση του λόγου, ίσον αποτύπωση του νου.
Με τη πάροδο των χρόνων όμως και κυρίως με παρεμβάσεις “ανθρώπων” που δήθεν δυσκολεύονταν να διαβάσουν με τον τότε τρόπο γραφής, η γραφή μας άλλαξε. Από τον ένατο αιώνα μ.Χ. εισήλθαν στη γλώσσα μας τα μικρά γράμματα (πεζή γραφή) και τα σημεία στίξης, αλλοιώνοντας έτσι τη δομή των συμβόλων μας (διότι σύμβολα είναι. Γράμματα τα λέμε γιατί τα γράφουμε στη γραμμή). Έτσι οι λέξεις σε ένα κείμενο γράφονταν με κενά, ενώ τα σημεία στίξης “διευκόλυναν” τον αναγνώστη να καταλάβει αν μια πρόταση ήταν ερωτηματική, ή αν έπρεπε με τις οξείες και τις περισπωμένες, να καταλάβει που τονίζεται η λέξη. Λες και οι αρχαίοι Έλληνες δεν γνώριζαν που τονίζονται οι λέξεις και πώς διαβάζονται τα κείμενα.
Κατασκευάστηκαν έτσι οι γραμματικές με διάφορους κανόνες, ενώ προσδιορίστηκαν και λέξεις οι οποίες “βαφτίστηκαν” άλλες ομαλές και άλλες “ανώμαλες” (ρήματα). Η χρήση της γραφής σύμφωνα με τους κανόνες της γραμματικής ονομάστηκε ορθογραφία. Βέβαια οι κανόνες δεν ήταν ποτέ σταθεροί κι έτσι διάφορες λέξεις γράφονταν διαφορετικά σε κάθε χρονική περίοδο, ανάλογα με τις εκάστοτε γνωματεύσεις των “ειδικών”. ( π.χ. αυγό – αβγό, τραίνο – τρένο, κυττάζω – κοιτάζω κλπ). Πως λοιπόν να κατηγορήσεις κάποιον ότι δεν γνωρίζει ορθογραφία;
Μα, ορθογραφία, σημαίνει ορθή γραφή δηλαδή ορθή αποτύπωση ορθής σκέψης. Όσο για το αν μια λέξη γράφεται με Ιώτα, ή με Ήτα, ή με Ύψιλον, προϋπόθεση είναι να γνωρίζει κάποιος τι συμβολίζει το Γιώτα, ή το Ήτα, ή το Ύψιλον, ώστε να εκλέξει το κατάλληλο. Άρα θα πρέπει πρώτα να δούμε το κάθε σύμβολο (γράμμα) ξεχωριστά και να αναγνωρίσουμε την έννοιά του.
Αν τώρα οι επιστήμονες γλωσσολόγοι εισέρχονταν και λίγο παλαιότερα στα βάθη του χρόνου, θα έβλεπαν ότι οι Έλληνες, χρησιμοποιούσαν και την Μαίανδρος γραφή (βουστροφηδόν για τους νεότερους). Στην μαίανδρος γραφή, το κείμενο ξεκινούσε από πάνω αριστερά της σελίδας, συνέχιζε προς τα δεξιά στο τέλος της γραμμής, κατέβαινε ακριβώς στη κάτω γραμμή, συνέχιζε προς τα αριστερά έως την αρχή της γραμμής, κατέβαινε πάλι κάτω και επαναλάμβανε τη διαδικασία με τον ίδιο τρόπο.
Υπήρχε επίσης και η ανελικτική μαίανδρος γραφή, όπου γινόταν μεν η γραφή του κειμένου με τον ίδιο τρόπο, αλλά η αρχή και η πορεία γραφής του, ήταν από το κάτω μέρος της σελίδας προς τα πάνω.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς την ιδιαιτερότητα και τη σπουδαιότητα της γραφής των αρχαίων Ελλήνων και πόσο αυτή ξεκλείδωνε και ανέπτυσσε τη νόηση και τη μνήμη.
Αξιοσημείωτο επίσης είναι το γεγονός ότι, ενώ η γραφή των συμβόλων ξεκινάει από το Άλφα και τελειώνει στο Ωμέγα, επικράτησε να προφέρεται ως αλφαβήτα, ενώ η ορθή ονομασία είναι ΆλφαΩμέγα γραφή.
Σήμερα η γραφή μας βάλλεται πανταχόθεν. Από λέξεις χωρίς ή με παραφρασμένες έννοιες, μέχρι τη πλήρη αλλοίωσή τους (Greeklish). Έχουν ξεχάσει οι άνθρωποι την αξία και τη σπουδαιότητα των συμβόλων (γράμματα), που συνθέτουν τις λέξεις. Έχουν ξεχάσει ότι πρώτα αρχίζουν να τα ομιλούν, και εν συνεχεία να τα γράφουν. Άρα πρωτίστως όλα τα σύμβολα έχουν περάσει από μέσα μας. Τα επικαλούμαστε και τα προφέρουμε ακόμα κι όταν δεν ξέρουμε να γράφουμε. Ακόμη κι ότι σκεφτούμε, είναι με σύμβολα. Τα καλούμε από τον άυλο και αόρατο χώρο και συνθέτουμε τις λέξεις στο λόγο μας. Τα καλούμε και τα αποτυπώνουμε στο χαρτί μας στον υλικό κόσμο. Άρα δεν ανακαλύφθηκε ποτέ καμία γραφή. Ήταν πάντα εκεί! Από την αρχή της δημιουργίας. Είναι σύμβολα (γράμματα) γιατί συμβάλλουν στη δημιουργία.
Ο πρόεδρος της Ελλήνων Συνέλευσις κύριος ΑΡΤΕΜΗΣ ΣΩΡΡΑΣ, εκτός από τα οικονομικά εργαλεία που έφερε για την απελευθέρωση του ανθρώπου, εμφάνισε με άπειρη μεγαλοπρέπεια και αρετή, την Ελλάνια αιθερική γραφή του ανθρώπου. Μια γραφή, η οποία δεν είναι μάθηση αλλά ενθύμηση, είναι σύνδεση με την αρχή μας. Μέσα από τις χιλιάδες σελίδες πρωταρχικής γνώσης, ο αναγνώστης θα γίνει γνώστης ξανά της μητρικής του ΑΩ γραφής. Η μελέτη των ιερών Ελλάνιων κειμένων είναι υποχρέωση του κάθε ανθρώπου. Η επίσκεψή τους σε ένα γραφείο της Ελλήνων Συνέλευσις, προκειμένου να ενημερωθούν σχετικά, θα είναι η αρχή της ενθύμησής τους. Όλα γίνονται σε μια στιγμή και η στιγμή της απόφασης είναι τώρα!
