Γράφει ο Κώστας Παπανικολάου
Στην πρόσφατη συζήτηση στη βουλή για τις συγχωνεύσεις των σχολείων εκφράστηκαν αντιδράσεις για τις μεγάλες αποστάσεις που υποχρεώνονται να διανύουν μαθητές προς και από το σχολείο τους. Οι αιτιάσεις στις απαντήσεις της υφυπουργού Παιδείας Δόμνας Μιχαηλίδου ήταν εξοργιστικές στα όρια της ειρωνείας. Και βεβαίως η μετάβαση των μαθητών πρέπει να είναι άμεση και σύντομη και να μην σπαταλούν χρόνο και δυνάμεις οι οποίες τους είναι απαραίτητες στην μαθησιακή διαδικασία. Όποια έχει απομείνει τέλος πάντων στην πολύπαθη δημόσια εκπαίδευση.
Πίσω όμως από το γεγονός των συγχωνεύσεων βρίσκεται το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας το οποίο επιφέρει τα τελευταία δέκα χρόνια μία πραγματική γενοκτονία του Ελληνικού Έθνους. Συγχωνεύονται και κλείνουν σχολεία γιατί λιγοστεύουν τα παιδιά. Φτάσαμε το 2022 οι θάνατοι να είναι σχεδόν διπλάσιοι από τις γεννήσεις. Όσο περισσότερα είναι τα συνέδρια που συγκαλούνται, όσο πιο γενναίες είναι οι υποσχέσεις και όσοι πιο πολλοί οι φορείς που το χειρίζονται με πληθώρα ερευνών γύρω από το εν λόγω θέμα, τόσο το μείζον πρόβλημα του δημογραφικού επιδεινώνεται. Το πρόβλημα έχει βάθος τουλάχιστον 35 ετών, όταν και άρχισε η δυσμενής και δυσοίωνη αντιστροφή.
Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία ΕΛΣΤΑΤ από το 2015 ξεκινά μια άνευ προηγουμένου μείωση πληθυσμού στη χώρα μας με τις γεννήσεις να πέφτουν πρώτη φορά κάτω από τις 100.000 (2015 γεννήσεις 91.847), ενώ οι θάνατοι ξεπέρασαν τις 120.000 (2015 θάνατοι 121.183). Κάθε χρόνο από το 2015, λοιπόν, παρατηρείται συνεχής μείωση των γεννήσεων ανά έτος με ταυτόχρονη αύξηση των θανάτων. Αποκορύφωμα αποτελεί το 2022 με 140.801 θανάτους και μόλις 76.095 γεννήσεις.
Το γεγονός αυτό απεικονίζεται και στην απογραφή πληθυσμού στην οποία καταγράφηκε μείωση κατά 3,1 % το 2021 σε σχέση με την προηγούμενη καταγραφή το 2011
201110.787.690
2021 10.482.487
Το πως φτάσαμε σε αυτήν την τραγική κατάσταση δεν αποτελεί έκπληξη.
Οι κομματικές κυβερνήσεις των 3-4 δεκαετιών απλώς παρατηρούσαν την εξέλιξη και το άφησαν στην τύχη του.
Το επιστέγασμα είναι οι πολιτικές που εφαρμόζονται στη χώρα μας στα χρόνια των μνημονίων οι οποίες από το 2010 και μετέπειτα δημιούργησαν ένα τοξικό περιβάλλον στην Ελληνική κοινωνία με μηδενικά κίνητρα. Το υψηλό κόστος διαβίωσης, η φορολογική λαίλαπα -μη ανταποδοτικών φόρων προς τον Έλληνα πολίτη-και οι μισθοί πείνας αποτρέπουν τη δημιουργία οικογένειας και ταυτόχρονα ωθούν ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπινου δυναμικού να μεταναστεύει στο εξωτερικό αναζητώντας εργασία, αξιοπρεπή διαβίωση και ένα καλύτερο μέλλον.
Όλα επί σκοπού τελικά; Το μακροχρόνιο πρόβλημα και το αποτέλεσμα του δηλώνει τον επιδιωκόμενο σκοπό ανθελληνικών καθεστωτικών κυβερνήσεων.
Πώς μας μιλάνε για οικονομική ανάπτυξη, όταν αργοπεθαίνει η κοινωνία;
Πώς γίνεται να στέκονται σε ένα δήθεν θετικό πρόσημο της χώρας και να παραβλέπουν ότι οι άνθρωποί της εξαφανίζονται; Πώς είναι δυνατόν κυβερνήσεις που αποκαλούνται ελληνικές να προτείνουν εισαγωγή αλλογενών για να σταματήσουν την μείωση πληθυσμού; Δλδ τι λιγότερο θα έκανε ένας εχθρός;
Η ανθρωποκεντρική πολιτική είναι η λύση στο πρόβλημα, ωστόσο ποτέ δεν αποτέλεσε προτεραιότητα στα κόμματα που κυβέρνησαν από την μεταπολίτευση και μετά.
Πρέπει η πολιτεία δίνοντας κίνητρα στα νέα ζευγάρια να αναλαμβάνει όλα τα έξοδα εγκυμοσύνης, γέννησης και ανατροφής. Καθώς επίσης να παρέχει πλήρη μισθολογική και ασφαλιστική κάλυψη για τις μητέρες που ανατρέφουν παιδιά.
Ωστόσο τα οποιαδήποτε αποσπασματικά μέτρα που φιλοδοξούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα πέφτουν και θα πέφτουν πάντα στο κενό. Εάν δεν κάνουμε την χώρα μας στο σύνολό της ξανά ένα αληθινό τόπο όπου μπορούν να διαβιώνουν με αξιοπρέπεια και ευδαιμονία οι Έλληνες άνθρωποι δεν θα έχουν ποτέ αποτέλεσμα.
Μόνο η ανάληψη δράσης από εμάς τους ίδιους θα ανατρέψει την γενοκτονία που συντελείται στην ένδοξη χώρα μας-την κοιτίδα του πολιτισμού- και να την μετατρέψουμε σε Ευγονία.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ:
